We professionaliseren

- “In het kader van de professionalisering van het leraarsvak…”
- Staat dat er echt?
- Ja, “professionalisering van het leraarsvak”
- Hèhè, eindelijk.
- Wat?
- Nou, dat werd wel tijd. Professionaliseren. Lekker woord.
- Ja?
- Ik vind dat wel prettig ja, dat ze eindelijk inzien dat wij een echt vak hebben. En dat daar goed gereedschap bij hoort, goede begeleiding voor starters, doorgroeimogelijkheden, gewoon net als in het echte leven.
- Doorgroeimogelijkheden.
- Ja. Nu ben je toch op je 22e leraar en op je 62e nog. Beetje deprimerend, niet?
- Valt nog mee dat je niet 72e zegt.
- Voor een echte vakman is dat helemaal niet erg. Bijna had ik gezegd: leraar is toch een beetje een roeping, maar dat is allemaal verleden tijd: professionalisering; leraar is een vak, compleet met bedrijfskantine, warme maaltijden tussen de middag, cappuccinootje of een kuppesoepje tegen vieren. Het is niet veel, maar toch nét even een duwtje in de rug. Dat je merkt: ik word gezien, ze weten dat ik hard werk. Ik doe het graag, natuurlijk. Maar waardering doet toch wel veel hè. Oók al zo’n mooi uitvloeisel van die professionalisering: de rector die eens naar je toe komt en vertelt dat je het goed doet en of je nog ergens professionele ondersteuning zou willen hebben. En dat jij dan kunt zeggen: Ben je gek, Thea, ik zou niet weten wat. Alles loopt op rolletjes.
- Zou er dan ook een 13e maand komen?
- Je weet het niet hè, zal haast wel. Maar voorlopig zou ik al blij zijn met een eigen werkplek, met een computer van school, een eigen lokaal. Wo een eigen lokaal: nooit meer met spullen over de gang zeulen tussen duizend botsende pubers. En dat je dan in de pauze echt pauze hebt. Het komt allemaal goed. Wat staat er verder?
- “… worden de ingeroosterde sectie-uren geschrapt. Secties zoeken andere tijdstippen om met elkaar te overleggen. Verder moet voor bestellingen formulier TG 295 volledig ingevuld worden. De facilitaire dienst houdt anders geen overzicht.”
​
Deze column verscheen eerder in Van Twaalf tot Achttien.